ofis

koridorun yumuşak ışığı, yabancı bir yerde uyuyamamama eşlik ederek, sanki beni sakinleştirmeye çalışıyor.

saatlerdir manzaram böyle

beyaz ağaçlar yeşillerden daha iyidir ve konu ağaç değil.

beyaz ağaçlar yeşillerden daha iyidir ve konu ağaç değil.

kapım çalındı, saat geç saatler işte bilirsiniz... ikinci kez ısrarla basılınca zile kalkıp açtım. karanlık tarafta olan ben olmama rağmen yüzümü çok rahatlıkla seçen bir ifadesi vardı. gözlerim faltaşı gibi açıldı.kalın bileklerinin kavradığı kahverengi bir valiz ve sırtında deri ceketiyle hiç olmadığı kadar güçlü ve kanlı canlıydı. bu yüz hatırladığım veya hatırlamak istediğim yüzdü... hatırlamak istediğim kadar kırlar vardı saçında. ne çok eksik ne çok fazla...gülümsedi. kendisine büyük bir sempati katan öndeki ayrık iki dişinin arasından uzunca bir ıslık fırlattı. tıpkı eski günlerdeki gibi...şaşkınlıkla konuşabildim;- dayım! sen yoğun bakımdaydın. nasıl oluyor ki bu? hem bu evi bilmiyorsun. nasıl geldin ki?- takılma bunlara bee, çok kalabalık her yer, amma yoruldum he.donuk ama sevinçli bir ifadeyle kapıyı geriye kadar açtım. gözlerimden yaşlar dökülüyordu, aksine o gülüyordu. her zaman ki gibi... içeri girdi. ayakkabılarını içeri aldım. salona geçtik. - valizini yerleştirelim mi? çarçabuk gitmek yok bak.- çok kalmayacağım. sen valizi getir bakayım. kahverengi valiz ağırdı. içinde kimbilir ne yaşanmışlıklar vardı. sürükleyerek getirdim salona. ön gözünü açıp içinden gazete kağıdına sarılı bir paket çıkartıp bana uzattı... şaşkınlıkla elinden aldım. içinde ne olduğunu adım gibi biliyordum. ağlamaya devam ettim. -ağlama bee, ne ağlıyosun. aç bakalım...gazetenin üstündeki tarih 1995 ti. işte hiç yanılmamıştım. kâğıdı açtım. bir çikolatalı gofret bir de çokonat çıktı. gözlerimi kaldırıp gözlerine diktim. gülümsemekten kısılı gözlerinin içi gülüyordu. - seversin sen. kardeşin yok mu? birini de ona ver bak. o küçük.. idare et sen onu.- anma onun adını dayı. gitti o. bir canlıdan daha ölü. abin gibi..hiç üstünde durmadı. biliyordu çünkü o duyguyu.. çikolatalardan birini kendisine uzattım. ben yemem dedi. "kahve yapayım mı?" dedim. "bak o olur" dedi.sadeden daha sade bir kahve. kahvenin kokusu hiç bu kadar güzel gelmemişti bugüne kadar... hatır koydum içine.. bu gece gitmesin diye. dudağına götürüp köpüğünden hokkalı bir höpürdetme asıldı. hatrın tadını aldı. "bu gece buradayım" dedi. valizden minik pötikareli pijamalarını çıkarıp giydi. füme kumaş pantolunu ve gömleğini her zaman ki gibi sandalyenin üzerine büyük bir özenle bıraktı. hep titizdi, ben imrenirdim ama sadece o kadar...konuşulacak çok şey var. bu konuşma olacaktı olmalıydı. aksi hiç adaletli olmazdı çünkü. - ee dayı susma, konuş sen, ben dinleyeyim.- haydarpaşa'dan geliyorum. vapura bindim. işportacıdan bi tarak aldım. bak valizin köşesinde...valizin köşesinden tarakla birlikte bir de mızıka çıktı. gülümsedim. uzattım ona. o da çocuk gibi gülümsedi...- komşulara ses etmeyelim ama?- bir şey olmaz be dayı. çal sen...rast makamının ayakları yere basan bir kaç marşını üfledi. yaslı gittim şen geldimaç koynunu ben geldimbana bir yudum su verçok uzak yoldan geldim ara verip sözlerini söylemesi çok sevimliydi. bu böyle olmayacaktı. keman, bağlama ne varsa getirdim. ona da bir darbuka bulacaktım. arkadaşta olmalıydı.- dayı! ben bi dümbelek getirmeye gidiyorum - yok be ne gerek var. mutfaktaki tepsiyi getir. yeter. gülümsedim. tepsiyi getirdim. dolaptan da rakıyı aldım. gece uzundu çünkü...belki de çok kısa...rakıyı görünce bir ıslık daha geldi. - seninle karşılıklı içemedik dayım. ya ben küçüktüm ya da sen hasta... gerçi ilaç kullanıyo musun?- yok ilaç falan. sıpıtıp attım ne varsa- e dokunmasın ama- dokunmaz merak etme, doldur bakayım..doldurdum. sazımı aldım. eş zamanlı başladık. o tepsiye vurdu, ben bardağın dibine. ayık olmadığım kadar sarhoştum. belki de sarhoş olduğum kadar ayık...şarkılar söylendi, içkiler içildi. güzelleşildi, gülüşüldü, ağlaşıldı.o anlattı ben dinledim.- adamın yüzüne bi patlattı. şırraaaakkkk! adam yere kapaklandı. haşat oldu...ne de güzel anlatırdı. anlatırken yaşardı sahneyi. konuşmamız gereken daha ne çok şey varmış meğer... sonraki gün nereye gidelim? nereleri gezelim? planını yaparken gözleri yine kısıldı. - dur şimdi, sabah olsun bakacaz bakalım nereye gidiyoz. - annemi anlatsana dayı. dedemi... anneannemi... nasıl geçiyordu günler?kahverengi valizden işportadan alınan bir çakmak çıkardı. mum istedi. gidip yarısından fazlası erimiş olan bir mum getirdim. mumu yaktı. "mum bitene kadar konuşalım bakalım" dedi. getire getire en kısa mumu getirdiğim için kahrettim kendime. kıpırdayamıyordum ama, hayıflanamıyordum. her saniyesi çok kıymetliydi çünkü. anlatmaya başladı...- bizim yabancı dil fransızcaydı. a dö tuğa ketğ senk sis set vit nöf dis. bak hatırlıyom hâlâ. bir öğretmen vardı bana tokat atacaktı bir gün. elini kaldırdı. havada tuttum elini. o an utancımdan camdan atlayarak kaçtım eve. daha da gitmedim okula... dışarıdan bitirdim liseyi... evin avlusunda deden sandalyede otururdu hava güzelkeyin. arada sigara içerdi anneannen görmediği zamanlarda. annen sessizdi sakindi... anlattı, anlattı, ağlattı. mum bitti neredeyse. "hadi bakalım" dedi. ayağa kalktı. nereye der gibi baktım. "yatalım" dedi. "sabah gitmeyeceksin ama hemen" diyerek ültimatom verdim. ensemden tuttu ve iki kere çekti beni gülümseyerek. - breh be maşallah.. heytt benim yeğenime bak bee.. yatmaya gittik. her zamanki gibi kol saatini çıkarıp yanıbaşına koyarken saatinin usta yüzü görmediğinden bahsetti. "kütük gibi bak" dedi. elime aldım baktım. koluma taktım. büyük geldi. geri uzatırken bana - sende kalsın. artık sen tak.dedi.- çok ağır dayı. ben takamam. sende dursun lütfen dedimsırtüstü yatıp kolunu gözlerinin üstüne koydu. elimde saatle kalakaldım. odasının kapısını kapatıp çıktım. usta yüzü görmeyen saat çırak yüzü görüyordu seneler sonra. yelkovan bana bakıyor. akrep ısırıyordu. durma lütfen! saat daha erken...

raja ampat

hem anın hem de günün.

neresi? bilene adminlik

gecenin keyfini çıkaranlar :)

izmit körfezi / sahilde sinema - demlenme

anın olmadı bu gecenin oldu o da olumlu:

yatakta bile rahat yok

kim köpürttü lan

çengelköy